Αλήθεια, σκεφτήκατε ποτέ τι μπορεί να ξέρετε και πόσα γνωρίζετε για τους Κεφαλλονίτες; Θελήσατε ποτέ και προσπαθήσατε να μάθετε ποίοι είναι αυτοί οι άνθρωποι για τους οποίους ακούτε τόσα πολλά και που ασφαλώς κάποια στιγμή δεν θα μπορείτε να καταλάβετε ίσως, που τελειώνει η αλήθεια και που αρχίζει το ψέμα γι’ αυτούς. Τελικά ποίοι είναι αυτοί;
Σας δίνω λοιπόν την ευκαιρία σήμερα να σας μιλήσουν οι ίδιοι γιά τον εαυτό τους και να σας πουν δυό λόγια γι’ αυτούς και γιά το νησί τους. Να σας εξηγήσουν τον χαρακτήρα τους. Όμως προσέξτε διότι ο Κεφαλλονίτης είναι αυτός που.....
...δι’ ακατανοήτου κι επιτηδείου τρόπου
Πουλάει τον έναν άνθρωπο του αλλουνού ανθρώπου.
Αν καταφέρετε να μην σας πουλήσει θα πει ότι ο Κεφαλλονίτης σας, ίσως να μην είναι... γνήσιος και δεν ανήκει στο ποσοστό κουρλαμάρας που θα διαβάσετε πάρα κάτω
Χαίρε νήσος Ιονίου, όμορφη Κεφαλονιά
Που απ’ τσου δέκα τσου κατοίκους
Οι κουρλοί είναι εννιά.
Μιλάμε για ένα ποσοστό 90%. Νομίζω ότι είναι αρκετά ικανοποιητικό. Άλλωστε έτσι μας το δίνει ο γνωστός κύριος Γαλανός.
Αυτό το ποσοστό είχε υπ’ ‘όψη του και ο Κεφαλλονίτης.....πάλαι ποτέ τσάρος της οικονομίας, Γεράσιμος Αρσένης όταν σαν υπουργός επισκέφτηκε το νησί του και οι συντοπίτες του του ζήτησαν να κάμει κάτι και γι’ αυτούς.
-Και σαν τι θέλετε να σας κάμω ωρέ;
Σκεφτήκανε τότε οι συντοπίτες του για λίγη ώρα και του είπανε.
-Να μας κάμεις ένα μεγάλο τρελοκομείο,
Γέλασε πολύ τότε ο Αρσένης και τους είπε.
-Και γιατί ωρέ να φτιάξουμε ένα μεγάλο τρελοκομείο αφού μπορούμε με λιγότερα λεφτά να χτίσουμε μια μάντρα γύρω από όλο το νησί.
Και δεν μπορούμε να πούμε ότι είχε άδικο ο κύριος Υπουργός. Μια μάντρα γύρω από το νησί είναι ό,τι πρέπει.
Κι΄ο Γεώργιος Μολφέτας, ο αλησμόνητος αυτός Κεφαλλονίτης ποιητής σ’ ένα από τα ποιήματά του γράφει για το Αργοστόλι:
Ωραία πόλις με λαμπράς.
Οικοδομάς και δρόμους
Μ’ άνθη και δέντρα μύρια,
Γεμάτη ουρητήρια
Γεμάτη κληρονόμους.
Τον ενόχλησαν τα ουρητήρια. Και που να πάνε καλέ οι άνθρωποι για την ανάγκη τους; Στα χωράφια;
Ένα άλλο πράμμα για το οποίο εμείς οι Κεφαλλονίτες είμαστε υπερήφανοι, είναι τα ονόματά μας. Ευαγγελάτος, Διονυσάτος, Γεωργάτος, Αλιβιζάτος. Όλα τελειώνουν
σε –άτος και είναι μόνο δικά μας. Κεφαλλονίτικα. Εκτός από ένα. . Το Πιλ-άτος.
Αυτός λέγεται ότι είναι.....Πόντιος
Από πάρα πολλά χρόνια μεταξύ των Αργοστολιωτών και των Ληξουριωτών υπάρχει μια μεγάλη διαμάχη. Λένε πως αφορμή υπήρξε η εκλογή του Αργοστολιού για να γίνει πρωτεύουσα του νησιού. Οι Ληξουριώτες όμως σαν πιο λογικοί δεν δείχνουν και τόσο εχθρικοί προς τους Αργοστολιώτες. Κάθε άλλο. Έτσι αν ρωτήσεις έναν Ληξουριώτη
-Ξέρεις ποιό είναι το ωραιότερο μέρος του Αργοστολίου;
Θα σου απαντήσει αμέσως και με ειλικρίνεια.
Η πινακίδα που δείχνει.....προς Ληξούρι.
Πως να γίνει βρε παιδιά; Μικρό Παρίσι είναι το Ληξούρι. Κι οι Αργοστολιώτες από τη ζήλια τους σου λένε για το ξεροπόταμο που περνάει μέσα από το Ληξούρι.
-Το μικρό Παρίσι έχει και το Σηκουάνα του.
Αυτοί είναι οι Αργοστολιώτες. Ενώ οι Ληξουριώτες σαν μεγαλόψυχοι ακόμη και τον σιορ-Αντρέα τον Λασκαράτο τον αφήνουν θαμμένο στο Αργοστόλι και ούτε που τον ζητούν
-Εμείς τον είχαμε ζωντανό και μας δόξασε. Αυτοί ας τον κρατήσουν απεθαμένον.
Και μια και μιλήσαμε για τον σιόρ-Αντρέα ας τον θυμηθούμε λίγο.
Την περατζάδα του έκανε στον παραλιακό δρόμο στο Ληξούρι κάποιο απόγιομα ο Λασκαράτος και πέρασε κάτω από το σπίτι του σιορ-Γερασιμάκη, φανατικού εχθρού του μια και ο ποιητής τον είχε βάλει πόστα πολλές φορές με.... λυχνιές του (άρθρα στην εφημερίδα του Ο Λύχνος) Θέλοντας λοιπόν ο σιορ-Γερασιμάκης να πάρει το αίμα του πίσω κογιονάρωντας τον σιορ-Αντρέα, του πέταξε δύο κέρατα. Ο Λασκαράτος χωρίς να τα χάσει γύρισε προς το μπαλκόνι του και του φώναξε.
-Ε!! σιορ-Γερασιμάκη. Πρόσεχε ωρέ όταν χτενίζεσαι!!
Και ο σιορ-Γερασιμάκης προτίμησε να εξαφανιστεί στο εσωτερικό του σπιτιού του.
Οι Κεφαλλονίτες έχουμε και τον Άγιο μας. Τον Άη Γεράσιμο. Τον αγαπάμε, τον σεβόμαστε, τον βλαστημάμε. Άλλωστε με την παρουσία τους μας το δηλώνουν οι κανταδόροι τση Κεφαλονιάς.
Όλη μέρα βλαστημάμε
Και το βράδυ τραγουδάμε.
Φυσικά ποτέ δεν τον ξεχνούν τον Άγιο και όταν τον χρειάζονται τον θυμούνται. Έτσι μια φορά πριν από χρόνια στον Ειρηνικό, σε ώρα μεγάλης τρικυμίας και ενώ το καράβι κινδυνεύει να βουλιάξει, ο Γεράσιμος , ναύτης από το Ληξούρι, σηκώνει το βλέμμα του προς τον ουρανό και λέει.
-Άγιε μου Γεράσιμε κάνε το θάμα σου να σωθούμε και θα σου φέρω ένα κερί ίσαμε το άρμπουρο (κατάρτι) του καραβιού μας.
Το ακούει από πλάι του ο Μπάμπης ο Αργοστολιώτης και του λέει.
-Και που θα βρεις τα λεφτά ωρέ Γερασιμάκη για τόσο μεγάλο τάμα;
Κι ο Γεράσιμος γυρίζει ατάραχος προς το μέρος του και του λέει
-Γιατί ωρέ; Μηδά και θάβρω μάστορη για τόσο πολύ κερί.
Ήταν μια γεύση από Κεφαλλονίτες. Ελπίζω πως τουλάχιστον θα πήρατε μια μικρή ιδέα ποίοι μπορεί να είναι αυτοί και ποιό είναι το νησί τους. Και πάλι, εδώ είμαστε για να σας δώσω ακόμη πιο πολλά. Αρκεί να έχετε όρεξη και να μπορείτε να αντέχετε. Κεφαλονιά είναι αυτή.
Αναρτήθηκε από Dennis Kontarinis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου