ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΝΕΡΓΟΥ

Αγαπητό ημερολόγιο,

όπως σου είχα πει και χτες, σήμερα ήταν μέρα γενικής απεργίας. Έτσι, κι εγώ αποφάσισα να απέχω από την τηλεόραση, αφού δεν είχα από τι άλλο να απεργήσω (αν και οφείλω να ομολογήσω ότι έγινα απεργοσπάστης το βράδυ, που έπαιζαν Ισπανία-Πορτογαλία - είπαμε, απεργός ήμουν, όχι μαλάκας). Θα μπορούσα να έχω κατέβει στη διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, όπως είχα κάνει την προηγούμενη φορά, αλλά αυτό θα σήμαινε δύο πράγματα: Πρώτον, ότι θα έδινα σε ένα τσούρμο συνδικαληστών (ορθογραφικό λάθος; Ποιο λάθος;) την ψευδαίσθηση της στήριξής μου στον αγώνα τους (ο οποίος αγώνας, βέβαια, δεν είναι εναντίον της κυβέρνησης, αλλά εναντίον των άλλων συνδικάτων). Και δεύτερον και σημαντικότερον, θα έπρεπε να ξυπνήσω πάλι νωρίς. Άσε που μου είχαν τελειώσει και οι μάσκες του Η1Ν1, που μου είχαν φανεί πολύ χρήσιμες την προηγούμενη φορά, όταν είχε βρέξει δακρυγόνα με το τσουβάλι.

Πρέπει να σου εξομολογηθώ, αγαπητό μου ημερολόγιο, ότι δεν αισθάνομαι και πολύ περήφανος για την απουσία μου από τη διαδήλωση. Ξέρεις, είμαι από αυτούς τους ρομαντικούς κρετίνους που πιστεύουν ακόμα ότι από μια τέτοια διαδήλωση ίσως κάποτε ξεκινήσει η επόμενη κοσμογονική επανάσταση. Και θα ήθελα πολύ να είμαι μέρος της όταν συμβεί - πράγμα μάλλον δύσκολο, αφού πιο πιθανό είναι να πέσει η Μέρκελ στα πόδια του Παπανδρέου και να του ζητάει κλαίγοντας δανεικά για να πληρώσει τη δόση του στεγαστικού της δανείου, παρά να γίνει κάτι τέτοιο. Αλλά αν είναι έγκλημα η ελπίδα, τότε ρίξτε μου ισόβια.

Μου τη δίνει κάπως το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία ενημέρωση για το τι συνέβη στην πορεία, αλλά τουλάχιστον μπορώ να είμαι σίγουρος ότι αυτή τη φορά δεν πέθανε κανένας. Αν υπήρχε έστω και ένας νεκρός, τα βαμπίρ των ΜΜΕ (που μπροστά τους ο Κόμης Δράκουλας μοιάζει με άκακο κουνούπι) θα είχαν μυριστεί το αίμα και θα είχαν επιστρέψει στα πόστα τους. Μάλλον έμειναν νηστικοί σήμερα, ευτυχώς.

Επιπλέον, δεν είχα ενημέρωση ούτε από το Internet, καθώς και το μόντεμ μου απεργεί εδώ και μερικές μέρες, με βασικό αίτημα την κατάργηση από μέρους μου της συνήθους μου πρακτικής να το γκρεμίζω από το γραφείο μου, σκουντουφλώντας πάνω στα καλώδια. Ή τουλάχιστον ελπίζω να είναι έτσι, γιατί αν τα'χει τινάξει οριστικά τα πέταλα, με βλέπω στο δρόμο, να ζητιανεύω από τους περαστικούς για να πάρω τη δόση μου από Twitter. Άτιμη κοινωνία, που άλλους τους κατεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις ακόμα χειρότερα.

(αλήθεια, μήπως ξέρεις αν μπορώ να παρκάρω σε θέσεις ΑΜΕΑ τώρα που είμαι συναισθηματικά ανάπηρος χωρίς σύνδεση στο Internet; Δεν ξέρεις, ε; Καλά, θα ρωτήσω στην Τροχαία.)

ΠΡΟΣΟΧΗ: Ακολουθεί non sequitur

Είναι ένας άντρας και μια γυναίκα σε ένα μπαρ. Κοιτάζονται, κάνουν παιχνίδι με τα μάτια και κάποια στιγμή ο άντρας πλησιάζει τη γυναίκα, την κερνάει ένα ποτό και τη ρωτάει πώς τη λένε. "Πηνελόπη", απαντάει αυτή, "εσένα;". "Τηλέμαχο", απαντάει αυτός. Τότε, η γυναίκα παίρνει την τσάντα της και ετοιμάζεται να φύγει. "Πού πας; Φεύγεις", τη ρωτάει ο άντρας. "Ναι", απαντάει αυτή, "δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό. Θα μπορούσα να είμαι μητέρα σου".

Τέλος non sequitur

Αποκομμένος, λοιπόν, από κάθε είδους ενημέρωση, πέρασα ολόκληρο το απόγευμα παίζοντας βελάκια. Τελικά, εκείνος ο στόχος που είχα πάρει πριν από χρόνια ήταν καλή επένδυση. Βέβαια, ο τοίχος γύρω από τον στόχο έχει γίνει σαν ξεβαμμένο έμμενταλ από τις τρύπες, αλλά αυτό είναι το τίμημα του αναίμακτου ξεσπάσματος. Γιατί, αν κάθε φορά που είχα τα νεύρα μου ξεσπούσα σε αυτούς που με εκνεύριζαν και όχι στον στόχο, θα είχαμε θρηνήσει θύματα. Κατά καιρούς, μάλιστα, έχω κρεμάσει στον στόχο φωτογραφίες πολιτικών, οι οποίες είναι διάτρητες από τα βελάκια που τις έχουν διαπεράσει, ειδικά στο δόξα πατρί του καθενός. Γι'αυτό σου λέω, αγαπητό μου ημερολόγιο, τα βελάκια είναι εκτόνωση, είναι ψυχική υγεία, είναι έκφραση. Αλλά επίσης είναι και κάπως περίεργη γυμναστική, αφού γυμνάζεται μόνο το ένα χέρι. Με φαντάζομαι σε 2-3 χρόνια με το δεξί χέρι σαν του Ζαμπίδη και το αριστερό σαν του Καραμανλή και τρομάζω.

Επίσης, με πήραν τηλέφωνο από μια εταιρεία δημοσκοπήσεων. Ξέρεις, ποτέ δε λέω όχι σε ένα γκάλοπ. Θες επειδή με κάνουν να νιώθω σημαντικός, θες επειδή λυπάμαι τους κακομοίρηδες που όλη μέρα τηλεφωνούν σε κόσμο που τους σιχτιρίζει, απαντάω πάντα. Ακόμα κι αν δεν έχω καμία σχέση με το αντικείμενο, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση ήταν το κατά πόσον ήμουν ικανοποιημένος από την τοπική αυτοδιοίκηση στην περιοχή μου. Δεδομένου ότι δεν ψηφίζω στην περιοχή και ότι δεν ασχολούμαι με τα κοινά της, ήμουν ο πλέον ακατάλληλος για να απαντήσω στις ερωτήσεις μιας τέτοιας έρευνας. Αλλά αφού αυτό δεν ενοχλούσε την εταιρεία που διεξήγαγε την έρευνα, τότε γιατί να ενοχλεί εμένα; Αναρωτήθηκα πόσοι από αυτούς που συμμετέχουν σε όλες αυτές τις δημοσκοπήσεις για τον καταλληλότερο πρωθυπουργό και άλλα τέτοια μυθικά πρόσωπα, έχουν τόση σχέση με την πολιτική όση οι πιγκουίνοι με τα κορν φλέικς. Νομίζω ότι είναι πολλοί. Και σε αυτούς βασίζονται κυρίως οι πολιτικοί για να κρίνουν αν τα πάνε καλά ή άσχημα. Ζήτω που καήκαμε.

Αύριο το μενού έχει για κυρίως πιάτο καφέ στο κέντρο, πέρα από τα συνηθισμένα ορεκτικά της μιζέριας και της αυτολύπησης. Για επιδόρπιο μάλλον θα έχει ξύσιμο αρχιδιών με μπόλικη σως σαπίλας.

Καληνύχτα και ο Θεός να βάλει το χέρι του. Αλλά όχι στον κώλο μας, αυτή τη φορά.