Κάθε μέρα και πιο πολλά.
Μαθαίνω τελικά με τον καιρό ε; Από πάντα ήμουν καλός στη θέση αυτή: να ακούω.
Μα όταν ερχόταν η ώρα να μιλήσω μάλλον αναμάσαγα κάτι από αυτά που άκουσα ή σιωπούσα. Δε μου έβγαινε. Θέλει ώθηση η φωνή για να βγει από μέσα σου. Μπορεί εσύ να την ακούς δυνατά μέσα στο κεφάλι σου αλλά γαμώτο είμαστε φτιαγμένοι με καλή ηχομόνωση.
Σκέψου.......... Μίλα.
Από τότε πού άκουσα το: «Πριν μιλήσεις, βούτα τη γλώσσα σου στο μυαλό.» σταμάτησα να μιλάω. Μένω εκεί να κάνω μακροβούτια στη σκέψη. Αλλά πάντα στα ρηχά. Στα βαθιά ζούνε τα μεγάλα ψάρια που θα με καταβροχθίσουν. Δε φοβάμαι για μένα, είμαι άνοστος. Φαίνομαι άλλωστε. Φοβάμαι για εκείνα, που θα τους κάτσω βαρύς.
Και με αυτή τη πάμφθηνη δικαιολογία κάθομαι και πλατσουρίζω στα (θολωμένα) ρηχά μου νερά. Και ζω υποκρινόμενος ότι στα ανοιχτά είναι που παραμονεύουν οι κίνδυνοι κι όχι εδώ που «πατώνουν» οι πολλοί και δήθεν αδιάφοροι.
Στα ρηχά, παιδί μου. Στα ρηχά.
Μα όταν ερχόταν η ώρα να μιλήσω μάλλον αναμάσαγα κάτι από αυτά που άκουσα ή σιωπούσα. Δε μου έβγαινε. Θέλει ώθηση η φωνή για να βγει από μέσα σου. Μπορεί εσύ να την ακούς δυνατά μέσα στο κεφάλι σου αλλά γαμώτο είμαστε φτιαγμένοι με καλή ηχομόνωση.
Σκέψου.......... Μίλα.
Από τότε πού άκουσα το: «Πριν μιλήσεις, βούτα τη γλώσσα σου στο μυαλό.» σταμάτησα να μιλάω. Μένω εκεί να κάνω μακροβούτια στη σκέψη. Αλλά πάντα στα ρηχά. Στα βαθιά ζούνε τα μεγάλα ψάρια που θα με καταβροχθίσουν. Δε φοβάμαι για μένα, είμαι άνοστος. Φαίνομαι άλλωστε. Φοβάμαι για εκείνα, που θα τους κάτσω βαρύς.
Και με αυτή τη πάμφθηνη δικαιολογία κάθομαι και πλατσουρίζω στα (θολωμένα) ρηχά μου νερά. Και ζω υποκρινόμενος ότι στα ανοιχτά είναι που παραμονεύουν οι κίνδυνοι κι όχι εδώ που «πατώνουν» οι πολλοί και δήθεν αδιάφοροι.
Στα ρηχά, παιδί μου. Στα ρηχά.
και ΠΡΑΣΙΝΑ ΑΛΟΓΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου