ΤΟ ΠΙΟ ΚΟΝΤΙΝΟ ΜΑΣ ΤΑΞΙΔΙ (Χρονογράφημα)

Βρέθηκα ξαφνικά και απρόσμενα στο φέρρυ για Σάμη- με τελικό προορισμό το Αργοστόλι - ένα από τα τελευταία πρωινά του Σεπτέμβρη. Θα μοιραστούμε μαζί το χρονικό του ταξιδιού και θα δείτε αξιοπερίεργα πράγματα που συνέβηκαν, συγκρινόμενα πάντα με το πρόσφατο παρελθόν. Καταρχήν το εισιτήριο είναι διπλάσιο από εδώ για Σάμη, παρά από Σάμη -  Θιάκι Ο καφές στο καράβι με την  αύξηση του ΦΠΑ στο 23%, βαπορίσιος κανονικός στα 2,5 περίπου Ευρώ.

Το λεωφορείο από Σάμη για Αργοστόλι έφτασε μετά από τρία τέταρτα καθυστέρηση και εμείς οι Θιακοί  περιμέναμε σαν φτωχοί συγγενείς μέσα στο ήλιο στην παραλία, μην αντέχοντας η τσέπη μας το σαραντάρι του ταξί. Αξιολύπητοι δηλαδή.

Ο προορισμός μου ήταν το Νοσοκομείο στο Αργοστόλι, για επίσκεψη νοσηλευόμενου εκεί συγγενικού μου προσώπου. Συγκοινωνία δεν υπήρχε. Αναγκαστικά έπρεπε να πάρω ταξί. Βλέπετε εκεί ο Δήμαρχος κάνει έργα εντυπωσιασμού (όπως τραινάκια δωρεάν για τους τουρίστες) και όχι χρηστικά  Η μεγάλη ανηφόρα από τα ΚΤΕΛ στο Νοσοκομείο και ο καύσωνας δεν μου επέτρεπε να το «πάρω» με το πόδι.

Δεν θα κρίνω τις συνθήκες λειτουργίας του Νοσοκομείου. ΄Αλλοι είναι αρμόδιοι. Το προσωπικό πρόθυμο, ευγενικό και εξυπηρετικό, δεν μπορώ να πω, άλλωστε υπάρχουν και οι εφεδρείες… Ας κάνουν κι αλλιώς. Φίσκα οι θάλαμοι από νοσηλευόμενους. Δεν υπήρχε κρεβάτι άδειο, είναι βλέπεις και οι ιώσεις του φθινοπώρου, που θερίζουν τέτοια εποχή. Καμιά φορά έφτασα, μεσημέρι πλέον στο θάλαμο, του συγγενή μου. Ανάστατη η σύζυγος του μου έλεγε:  «αν ήξερα ότι θα ερχόσουν θα σου έλεγα να μου έφερνες ένα ζευγάρι σεντόνια και μια πετσέτα, γιατί εδώ μέσα όχι μόνο δεν μας αλλάζουν, ούτε ένα χαρτί υγείας δεν μας δίνουν !» Κάθισα εγώ στο πόστο της και πήγε η γυναίκα στην αγορά και αγόρασε τα χρειαζούμενα. Λιτότητα βλέπεις. Τέλος πάντων . Με μια νύχτα παραμονή σε ξενοδοχείο – είχα βλέπετε και ορισμένες δουλίτσες το πρωί να κάνω, έφυγα από το  Αργοστόλι στη μία το  μεσημέρι με το ΚΤΕΛ για Σάμη. Συνταξίδευα στο λεωφορείο με αρκετούς Θιακούς τους οποίους ξαφνικά …έχασα. Προ διετίας περίπου, τέτοια εποχή, είχα ξανακάνει το ίδιο ταξίδι. Θυμόμουνα ότι οι Θιακοί καθόμασταν στις ίδιες καφετέριες και εστιατόρια στη Σάμη και τα λέγαμε περιμένοντας το καράβι σε δύο με δυόμιση ώρες να έρθει. Καθισμένη στην καφετέρια κοίταγα μη δώ κανένα Θιακό να ανταλλάξω καμιά κουβέντα να περάσει η ώρα.΄Αφαντοι σας λέω ! Εξαφανισμένοι. Υπέθεσα ,ότι στα δύο χρόνια που έχω να επισκεφτώ τη  Σάμη μπορεί να άλλαξαν στέκι οι συμπατριώτες μου. έμεινα λοιπόν με τρείς παρέες τουριστών, μέχρι που ήρθε το φερρυ και ήπια τον καφέ μου. Μόλις είδα ότι το καράβι έμπαινε, ξεκίνησα σιγά-σιγά  για τα εκδοτήρια εισιτηρίων. Οποία έκπληξη !  Όλοι οι συνεπιβάτες μου στο λεωφορείο, στοιβαγμένοι κάτω από το σκέπαστρο της προκυμαίας, περίμεναν δύο ώρες καρτερικά το καράβι . ΄Ενοιωσα τόσο άσχημα πιστέψτε με. Ξαφνικά ήμουν «πλούσια» που διέθεσα δυόμιση Ευρώ για να πιώ ένα καφέ και αποκόπηκα από το κοπάδι. Ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω . Το μόνο που σκέφτηκα ήταν: και που είσαι ακόμα !

μια θιακιά

Αναρτήθηκε από I love Ithaki, 27 Σεπτεμβρίου 2011