Μετά το μυθιστόρημά της «Ένα πεινασμένο στόμα» (Καστανιώτης, 2010), που θεωρήθηκε το πιο άρτιο και καλύτερό της μέχρι σήμερα, η Λένα Διβάνη επιστρέφει με μια συλλογή διηγημάτων. Στα δέκα διηγήματα που συσσωμάτωσε η συγγραφέας στο νέο της βιβλίο με τίτλο «Προφανώς η Πηνελόπη ήταν ηλίθια και άλλες ελληνικές τραγωδίες» (Μελάνι, 2011) παρουσιάζονται όλοι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, «Έλληνες για να μην πω ελληνάρες, με τα καλά τους, με την γκρίνια τους, με τα παράπονά τους, με το «δεν υπάρχει» κράτος τους. Όλοι κατά βάθος τραγικοί ήρωες μιας πολύ ελληνικής κωμωδίας» όπως γράφει η ίδια.
Στο τελευταίο διήγημα «Προφανώς η Πηνελόπη ήταν ηλίθια» μια νεαρή καθηγήτρια ζει σε μια επαρχιακή περιοχή της Κρήτης και διδάσκει σ’ ένα γυμνάσιο μεταξύ άλλων την Οδύσσεια του Ομήρου. Βρίσκεται σε απόγνωση με τον ασφυκτικό περίγυρο, που είναι επιθετικά περίεργος και τα «τσογλάνια» τους μαθητές που έχουν μετατρέψει τη δουλειά της σε μαρτύριο. Μια μέρα που είναι πολύ εξοργισμένη τους βάζει ένα τεστ (με κάποια εκδικητική διάθεση) ρωτώντας τους «γιατί η Πηνελόπη περίμενε τον Οδυσσέα;». Οι μαθητές με απόλυτη σύμπνοια και σιγουριά απαντούν «γιατί ήταν ηλίθια, απλούστατα!» και η συγγραφέας εδώ παίζει περισσότερο με την απογοήτευση και την αίσθηση (στο επίπεδο της παιδείας, όχι της εκπαίδευσης) πως μερικά πράγματα αλλάζουν πάρα πολύ δύσκολα ή δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ.
Δέκα ιστορίες για τα μικρά καθημερινά «σκασιαρχεία» της ζωής, ως επιτυχίες, ως αποτυχίες και φυσικά ως μελλοντικές επιθυμίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου