ΙΘΑΚΗ, ΟΛΟΙ ΨΑΧΝΟΥΝ ΝΑ ΤΗΝ ΒΡΟΥΝ...

Δεν είναι μόνο η πραγματική Ιθάκη με το Βαθύ, το Κιόνι, την Ανωγή, την Εξωγή, τις παραλίες και τις καμπύλες της, αλλά και η μυθική που διασκεδάζει τη φαντασία μαζί με το σώμα. Ο ζωγράφος Στάθης Λιβάνης έχει βρει την Ιθάκη του, αφού είχε την τύχη να γεννηθεί εκεί, και γράφει και ζωγραφίζει γι αυτήν:

ΤΟΠΙΑ ΠΟΥ ΞΕΛΟΓΙΑΖΟΥΝ 
ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

«Εκείνο που με γοητεύει πάντα στην Ιθάκη, ανεξάρτητα από εποχή, είναι η φύση της. Λόφοι καταπράσινοι, βουνά, όχι ψηλά αλλά πολύ σύνθετα, που οι κορυφές τους αποτελούντο τελείωμα μιας απίθανης σύνθεσης της φύσης. Τα πλαισιώνει η πολύχρωμη θάλασσα με τα τιρκουάζ, τα πράσινα σε όλους τους τόνους νερά και οι ατελείωτοι χρωματισμοί σε όλους τους τόνους του μπλε. Τα βράχια, άσπρα, γκρίζα, κόκκινα και πορτοκαλιά, σχιστόλιθοι που σχίζουν τα νερά με ορμή σαν σπαθιά, κάνουν το τοπίο όχι ρομαντικό που ανακαλεί θύμησες, αλλά διεγερτικό για τη φαντασία του περιηγητή και τον ταξιδεύει σαν μουσική του Μότσαρτ ή του Βιβάλντι. Άγρια, σκληρά, ήρεμα, ποιητικά και απλά, είναι τα τοπία της Ιθάκης.»

 ΟΙ ΒΑΡΚΕΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΑΣ

«Παιδιά τρέχαμε στις βάρκες, τις τραβούσαμε για να μπούμε μέσα, έτσι για να αισθανθούμε τη γλύκα του νερού. Πολλές φορές πέφταμε στη θάλασσα και όταν επιστρέφαμε στο σπίτι βρεγμένοι, μας τις «έβρεχαν» δεύτερο χέρι. Οι βάρκες στην απόλυτη μπουνάτσα φάνταζαν σαν τα χάρτινα καράβια που φτιάχναμε στο σχολείο, πολύχρωμες, η μια κοντά στην άλλη, ήταν κάτι που με μάγευε»…

ΠΑΛΙΕΣ ΕΛΙΕΣ ΣΑΝ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΓΛΥΠΤΑ

«Οι ελιές της Ιθάκης, παλιές, γέρικες, κάποιες μετρούν αιώνες ζωής. Ελιές φυτεμένες σε άγρια τοπία, ανάμεσα σε γκρίζα βράχια και θάμνους. Ηταν τότε που η ανάγκη της επιβίωσης έκανε τους κατοίκους να ξακρίζουν τα βράχια και να φυτεύουν. Τα σχήματα των κορμών αυτών των δένδρων, που μοιάζουν με περίτεχνα, σύγχρονα, γλυπτά, είναι συγκλονιστικά. Από όπια μεριά φωτίζονται δείχνουν τον όγκο τους που τον τονίζει το φως και η σκιά και ανάλογα με τον καιρό παίρνουν άλλο χρώμα».

ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΝΑ ΔΕΙΣ

 «Η Ιθάκη, είναι αλήθεια, έχει πολλές παραλίες. Αλήθεια είναι όμως και ότι αρκετές δεν είναι προσβάσιμες χωρίς πλεούμενο. Μια μικρή παραλία, ένας μικρός λιμένας, είναι τα Δεξιά. Βρίσκεται πολύ κοντά στο Βαθύ. Ο κατά τον Όμηρο Λιμήν του Φόρκυνος, είναι ένα απλό λιμανάκι, μια όμορφη αγκαλιά, αλλά τι ιστορία! Εδώ άφησαν οι Φαίακες τον κοιμώμενο Οδυσσέα με τα δώρα που του χάρισαν. Γεμάτο ιστορία το λιμανάκι και με προστάτες μια στρατιά καλοσχηματισμένους κορμούς ελιών. Και μια θάλασσα που αλλάζει τα χρώματά της παρέα με το μαϊστράλι που τη χαϊδεύει, μεταφέροντας άφθονα αρώματα από τους γύρω λόφους, από τις αγριλιές, τα σχίνα, τους κέδρους και τα αγροκίθια. Πολύχρωμα βότσαλα, μικρά και μεγάλα, τη στολίζουν σαν χάντρες που χύθηκαν στο πάτωμα».

Αναρτήθηκε από τον NΙΚΟ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟ