ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΣΤΟΝ ΙΘΑΚΗΣΙΟ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟ

Το βραβείο Weissenberg, της Ευρωπαϊκής Ενωσης Ρεολογίας (ESR), για το 2015, απονεμήθηκε στον Δημήτρη Βλασσόπουλο επιφανή ρεολόγο, καθηγητή του Τμήματος Επιστήμης και Τεχνολογίας Υλικών του Πανεπιστημίου Κρήτης και του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας.

Σύμφωνα με την ESR: «Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 25 ετών, ο Δήμητρης Βλασσόπουλος έχει συνεισφέρει σημαντικά στον κλάδο της ρεολογίας και της ρεο-φυσικής σε συστήματα πολυμερών πολύπλοκης αρχιτεκτονικής και κολλοειδών σε τρεις διαστάσεις και σε διεπιφάνειες. (…) Η πρώιμη ερευνητική δραστηριότητα του Δημήτρη Βλασσόπουλου με θέμα την δυναμική πολλαπλά διακλαδισμένων πολυμερών σε μίγματα και διαλύματα προσέφερε μια γέφυρα μεταξύ του κόσμου των πολυμερών και των κολλοειδών. (…).

 Ίσως, η σημαντικότερη συνεισφορά του Δημήτρη ξεκίνησε, αρκετά χρόνια πριν, με την μελέτη της σχέση δομής-δυναμικής των πολύκλωνων αστεροειδών πολυμερών και χαλαρών κολλοειδών σωματιδίων. Αυτά τα πολυμερή αποτελούνται από ένα μεγάλο αριθμό γραμμικών ομο-πολυμερικών κλάδων οι οποίοι ενώνονται, με ομοιοπολικούς δεσμούς, με έναν κεντρικό πυρήνα. Ο Δημήτρης ήταν ο πρώτος που μελέτησε τη ρεολογική συμπεριφορά τους (σε συνεργασία με τον αείμνηστο Tadeus Pakula στο Ινστιτούτο Max-Planck στο Mainz)».

Wikipedia: Η Ρεολογία, (διεθνής ελληνικός όρος), αποτελεί ιδιαίτερο επιστημονικό κλάδο της Μηχανικής με κύριο αντικείμενο έρευνας και μελέτης τη ροή της ύλης, κυρίως σε υγρή κατάσταση, καθώς επίσης και τη συμπεριφορά των «μαλακών στερεών» ή στερεών υπό συνθήκες πλαστικής ροής που παρουσιάζουν ελαστικές παραμορφώσεις σε εφαρμοζόμενη δύναμη, όπως π.χ. οι λάσπες, το υγρό μπετό, τα εναιωρήματα, οι μπογιές, οι σάλτσες, το αίμα, κ.λπ.

Έχοντας υπόψη τη διάκριση των ρευστών σε νευτώνεια ρευστά, (εκείνα που διατηρούν σταθερό ιξώδες στο ρυθμό ροής), και τα μη-νευτώνεια ρευστά, (εκείνα που αλλάζουν το ιξώδες ανάλογα του ρυθμού ροής), γίνεται αντιληπτό ότι η Ρεολογία εξετάζει κυρίως τη συμπεριφορά των μη-νευτώνείων ρευστών όπου δια της πειραματικής εφαρμογής της ρεομετρίας, προσδιορίζει τον ελάχιστο αριθμό ή ποσό διεργασιών που συνδέονται με τους ρυθμούς παραμόρφωσης, ή απλούστερα τη σχέση "ροής /παραμόρφωσης", καθώς και την εσωτερική δομή των ρευστών κατά τη προηγούμενη σχέση.

Γενικότερα η Ρεολογία και η Ρεομετρία, αν και πολλές φορές φέρονται ως συνώνυμες καλύπτουν όλο εκείνο το πεδίο που αφήνει ακάλυπτο η κλασσική Μηχανική των ρευστών.

Ο όρος φέρεται να επινοήθηκε το 1920, από τον Ευγένιο Μπίνγχαμ (Eugene Γ. Bingham), από του γενικευμένου γνωστού γνωμικού του αρχαίου Έλληνα φιλόσοφου Ηράκλειτου "Τα πάντα ρει".