ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΑΡΙΓΓΟΣ: Ο ΘΙΑΚΟΣ ΑΙΩΝΟΒΙΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΣ

 «ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩ ΤΕΤΟΙΕΣ ΤΙΜΕΣ» 

Ο ΑΙΩΝΟΒΙΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ, ΑΝΔΡΕΑΣ 

ΒΑΡΙΓΓΟΣ ΤΙΜΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΑΡΧΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, ROBERT DOYLE

Της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ

«Στα 92 του χρόνια και αφού τελείωνε από το ιατρείο έπαιρνε το αυτοκίνητο και ξεκινούσε τις επισκέψεις στα σπίτια ασθενών του που δεν μπορούσαν να πάνε στο ιατρείο. Η πεθερά μου του έλεγε: «Πού τρέχεις βρε Ανδρέα, κάτσε σπίτι να ξεκουραστείς». Εκείνος της απαντούσε:… «Τι λες Χρυσή μου, τους σκέφτομαι, γέροι άνθρωποι είναι και ανήμποροι». Ακούς; 92 χρονών έλεγε τους άλλους γέρους! Ακόμα και τώρα δεν το παραδέχεται. Δεν το έβαζε και δεν το βάζει ποτέ κάτω», μού έλεγε προχθές η Τίνα Βαρίγγος, προσπαθώντας να περιγράψει την αποφασιστικότητα, αλλά και την ακούραστη διάθεση του αιωνόβιου σήμερα πεθερού της, Ανδρέα Βαρίγγου, του πρώτου και μοναδικού ελληνόφωνου για πολλά χρόνια, γιατρού της Μελβούρνης. Από το ιατρείο του, κάπου εκεί κοντά στον πρώτο ορθόδοξο ναό της Μελβούρνης, αυτόν του Ευαγγελισμού στο East Melbourne, πέρασε ένας μεγάλος αριθμός συμπαροίκων. Η «παλαιά φρουρά» των Ελλήνων μεταναστών στη Μελβούρνη σίγουρα τον γνωρίζει πολύ καλά.

Βρισκόμαστε στο Δημαρχείο Μελβούρνης, όπου ο αιωνόβιος δρ. Βαρίγγος θα λάβει ειδικό έπαινο επ' ευκαιρία των εκατοστών του γενεθλίων, τα οποία γιόρτασε στις 5 του Μάρτη. Στο πλευρό του, η αγαπημένη του σύζυγος Χρυσή που, όπως ο ίδιος λέει, «ούτε εγώ ξέρω πώς με άντεξε τόσα χρόνια». Η κόρη του Ιωάννα, διακεκριμένη αναισθησιολόγος, ο γιος του Γιώργος που επέλεξε και αυτός το επάγγελμα του γιατρού -σήμερα θεωρείται από τους μεγάλους καθηγητές δερματολόγους της Αυστραλίας- και ο άλλος του γιος Γιάννης, επιχειρηματίας, βρίσκονται επίσης στο πλευρό του. Και βέβαια, κάποια από τα εγγόνια του.

Αν κρίνει κανείς από την επαγγελματική πορεία των παιδιών του, είναι σίγουρο ότι όλα έχουν δεχθεί τιμές και επαίνους κάποια στιγμή στη ζωή τους. Αυτή η μέρα όμως είναι ξεχωριστή για όλους. Το βλέπεις στα πρόσωπά τους. Δεν τιμώνται οι ίδιοι, αλλά ένας από τους πυλώνες της ζωής τους. Είναι ο άνθρωπος που τους έμαθε να στοχεύουν ψηλά, ο άνθρωπος που τους δίδαξε τι σημαίνει επιμονή, υπομονή και επιτυχία, ο άνθρωπος που ήταν πάντα το ζωντανό παράδειγμα πάνω στο οποίο χάραξαν τη δική τους πορεία, τις δικές του επιτυχίες, είναι ο πατέρας τους. Και δεν του χρωστάνε μόνο τη ζωή τους, του χρωστάνε πολύ περισσότερα.

«Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο επίμονος, επιμελής και τελειομανής είναι», μού λέει η κόρη του Ιωάννα. «Στα 90 του χρόνια έπαθε ένα καρδιακό επεισόδιο και σκεφτήκαμε ότι ήταν η ευκαιρία να τον πείσουμε να συνταξιοδοτηθεί, να ξεκουραστεί. Λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο. Τον πείσαμε να σταματήσει να πηγαίνει στο ιατρείο, αλλά με το που άρχισε να νιώθει καλύτερα, μετά από ενάμισι χρόνο, κανένας δεν μπορούσε να τον σταματήσει να επιστρέψει κανονικά στα καθήκοντά του. Τελικά και μόνο όταν μόνος του το πήρε απόφαση, στα 95 του χρόνια, αποσύρθηκε. Για εμάς, τα παιδιά του, αλλά και για τα εγγόνια του, ήταν και παραμένει ο άνθρωπος που δεν παραδίδεται ποτέ. Τον βλέπεις, πέταξε το μπαστούνι, μόλις του είπαν ότι θα φωτογραφηθεί».

ΣΤΟΧΕΥΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΨΗΛΑ

Είναι η στιγμή που μπαίνει στην αίθουσα ο Δήμαρχος και ο δρ. Βαρίγγος σηκώνεται όρθιος για να τον χαιρετίσει και να φωτογραφηθεί μαζί του. Στην κυριολεξία πετά το μπαστούνι του. Με αγέρωχο ανάστημα χαιρετά τον κ. Doyle που του λέει ευγενικά ότι μπορεί να κάτσει στην καρέκλα του για να μην κουράζεται. «Κ. Δήμαρχε είμαι καλά, καλημέρα σας. Όταν περνούσα, μικρό παιδί, έξω από το δημαρχείο -εδώ δίπλα στο Bourκe Street μέναμε με την οικογένειά μου- καθόμουν και χάζευα το κτίριο αυτό. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι κάποια στιγμή θα έμπαινα εδώ μέσα και θα με τιμούσε ο δήμαρχος. Έπρεπε να περιμένω 100 χρόνια να δω κάτι τέτοιο. Νομίζω αξίζει τον κόπο να σταθώ όρθιος» του λέει. Ο αυθορμητισμός του, σε συνδυασμό με το πηγαίο του χιούμορ, γεμίζει την αίθουσα με γέλια.

«Κάποια εποχή δούλεψα και σαν παραπαίδι στο Victoria Market» αρχίζει να λέει ο Δρ Βαρίγγος στον Δήμαρχο που τον ρωτά πως άρχισε την επαγγελματική του καριέρα. «Ήμουν 15 χρονών τότε, δούλεψα για πέντε χρόνια εκεί. Πήγαινα και σχολείο, όταν άρχισα τη δουλειά εκεί, αλλά μετά αναγκάστηκα να σταματήσω στο σχολείο και να δουλέψω πολλές ώρες στην αγορά. Με πλήρωναν καλά, μου έδιναν δύο pounds την εβδομάδα». «Το Victoria Market ανήκει στο Δήμο, μήπως θες τώρα που πήρες σύνταξη από την ιατρική να ξεκινήσεις εκεί την καινούρια του καριέρα, μπορώ να μεσολαβήσω;» τον ρωτά χαριτολογώντας ο Δήμαρχος και ο δρ Βαρίγγος του απαντά: «Θα το σκεφτώ»…

Οι ετοιμόλογες απαντήσεις του και η διάθεσή του για αστεία δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι ο αιωνόβιος Έλληνας γιατρός της παροικίας μας ήταν και παραμένει ένα σπάνιο είδος ανθρώπου, ένας «πολεμιστής» του χρόνου και των καταστάσεων.

Ο δρ. Ανδρέας Βαρίγγος, κατάγεται από την Ιθάκη. Και δεν είναι μόνο αυτός που έφτασε τον έναν αιώνα ζωής πριν από λίγες μέρες αλλά και η παρουσία της οικογενείας του στην Αυστραλία.

Οι γονείς του έφυγαν από την Ελλάδα το 1914, προκειμένου να επισκεφθούν τον μεγαλύτερο αδερφό του Αντρέα στη Νότια Αφρική. Το ξέσπασμα του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου τους βρήκε στο δρόμο. Επέλεξαν να μην επιστρέψουν στην Ελλάδα, αλλά να μεταναστεύσουν από εκεί στην Αυστραλία. Εγκυμονούσα ήταν η μητέρα του Αντρέα όταν έφτασαν στην Αυστραλία. Και ήταν λίγους μήνες μετά που ο Αντρέας ήρθε στον κόσμο.

Πήγε στο γυμνάσιο Μelbourne High αλλά στα 15 του το άφησε, γιατί η μεγάλη κρίση του 1930 δεν άφηνε πολλά περιθώρια. «Έπρεπε να δουλέψουμε όλοι μας για να ζήσουμε» θυμάται σήμερα.

Εκείνος άφησε το γυμνάσιο νωρίς, αλλά οι καλοί του βαθμοί και η αποφασιστικότητά του να κάνει κάτι παραπάνω από το να κουβαλά τελάρα στην αγορά του Victoria Market, δεν τον άφησαν ποτέ.

Στα 22 του ήταν που άρχισε τις σπουδές του στη Φαρμακευτική: «Ένας καλός μου φίλος μού είπε: «Ανδρέα δεν πάμε να σπουδάσουμε μαζί;». Και πήγα.

Εφημερίδα ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ